Maud: ‘Deze maand India voelt als grote reset van mijn systeem’

Droom

Wat vijf jaar geleden begon als een droom, daar op de hoekbank van de Javastraat in Amsterdam, werd hoog in de bergen van India, Rishikesh, verwezenlijkt. Bel en ik liepen elkaar vier jaar lang mis tijdens onze reizen om de wereld (op die twee dagen in Amsterdam na). Wonderlijk hoe alles ogenschijnlijk veranderd leek, maar zo hetzelfde voelde toen we elkaar weer zagen in India.

We vonden elkaar zoveel jaar geleden in de ellende, de onrust en het gebrek aan headspace. Verloren onszelf en de tijd in eindeloze gesprekken over het leven, de toekomst en dromen die we hadden en ondertussen (deels) hebben nagejaagd. Ooit naar India om te mediteren, te yoga’en en de rust te vinden in de onrust – was één van de dromen die we daar, in Amsterdam Oost, uitspraken. Little did we know, want zie de rust maar eens te vinden in een land waar niets geruisloos gebeurt (understatement), de nachten niet slapen en de smog de lucht domineert.

Adem in, adem uit

Stiekem moest ik gisteren tijdens één van de meditatielessen een beetje gniffelen (het zal niet meehelpen dat we als kikkers door het lokaal moesten springen btw en ps). Hoe we van het panikeren en een chronisch tekort aan adem, zoveel jaar later met niets anders bezig waren dan het controleren van diezelfde adem. Dag in, dag uit en dat voor één maand lang.

Opgevouwen in posities waarvan ik niet wist dat ze bestonden en of mijn lichaam ertoe in staat was. Hoe de angst van toen ons nu weer samenbracht. Hoe je op de meest kwetsbare momenten de diepste connecties legt als je (h)erkenning vindt bij elkaar en zonder oordeel naar elkaar leert luisteren.